tam da sevgilimin babasının ağzımı burnumu dağıtmasından 4 gün sonra, gece 3 suları gözümü erdem hastanesinde açmıştım. işte o gün anlamıştım bünyemin aşırı stres altında fatal error verdiğini.
annem benim odamdan gelen seslere uyanmış, babamı da uyandırmış. ben yataktan kendimi atmış yerde adeta çırpınıyormuşum. babam beni tek başına arabaya bindirememiş ayhan abi yardım etmiş. elimi çözememişler yastık da benle beraber hastaneye kadar gelmiş. (hiçbir şey hatırlamıyorum).
bilincim yerinde değilken öyle şeyler gördüm ki; şuan nefes aldığım için şanslı hissediyorum. bilinç altıdaki tüm hatırlamak istemediğim anılarım - kötü anlarım, beni aralarına almış resmen yeşilçam dayağı atıyolar.
u-yandım.
deriiin birr nefes alıp verdim. başımdaki 3 hemşire gözümün içine bakıyolar. nerdeyim sorusuna erdem hastanesi cevabını aldıktan sonra, annemi aradım gönlü rahat olsun anamın. hastaneye gelmesini istememiş babam. uyuşturucu kullanıyor musun dedi doktor. yok dedim. bana 2 tane iğne yaptılar, bu iğnelerin deli gömleği giydirilmesi gereken kendinden geçmiş hastalara yapıldığını ertesi gün öğrendim.
sabaha karşı çıktık hastaneden. iyiydim, 2 saat uyuyup işe gittim. o sıralar capitol watson'da; watson bu dünyaaa diyordum. ağır şartlar altında, az para karşılığında, amelelik kelimesi vücut buluyordu resmen. mal sahibi olmanın verdiği sosyal statü, alışveriş merkezi kültürü; süper yozlaştığımızı tokatçasına vuruyordu yüzümüze. çalışırken birden kitlendim kaldım resmen. kankamı aradım geldi arabaylan beni eve bıraktı 4-5 saat uyudum ulan bari kursa gideyim dedim. hafta içi beş gün bilgeadama gidiyordum. sevgilimle buluştuk olanları anlattım. boğaya doğru çıkarken göz kapaklarım ağırlaştı. hemen kaldırma oturdum, 5 dakka içinde hiçbir kasıma hükmedemez oldum. sadece konuşabiliyordum yarım yamalak. sevgilim ağlıyordu, kankamı aradı ve geldi kankam beni sırtına alıp otobüs duraklarına götürdü. cebimizde kuruş yoktu taksiye vericek. otobüsten indik, tekrar sırtına alıp eve götürdü beni. kalas gibi duruyordum ama öyle acı çekiyordum ki hareket etmek istediğimde.. hemen beni o ibnetor erdem hastanesine tekrar götürdüler. meğer bana yapılan iğneler ebemi s. kmiş az bişey. panzehir tadında farklı bi iğne yaptılar 2 saat sonra kendime gelebildim.
kıssadan hisse:
eğer kız arkadaşınızı çok seviyorsanız, sakın halka açık alanda öpüşmeyin. uslu çocuk olun şirinleri de görün.
