"pencere evin arkasındaki yolu aydınlatmak için ışıldıyor
ısıtan bir ışık, nereye giderlerse gitsinler
günün kahramanını bulmak istiyorlarlar
mm, fakat ya kötü birinin yoluna düşerlerse" bunları ben demiyorum lan james hetfield diyor. sizin kahramanlara ihtiyacınız var mı bilmem ama ırak'taki bebelerin, çocukların kahramanlara çok ihtiyacı var. hem de fazlasıyla. ızdırabı çiğniyor bu çocuklar, acıyı, şiddeti hem de fazlasıyla hatta çiğnemeden yutuyorlar. kötü birinin yoluna düştü bu çocuklar, bush denen deccal'ın yoluna düştüler, hem de sebepsiz. daha sıçtığı bokun ne olduğunu bilmeden bombaları, silahları çok iyi öğrendiler/tanıdılar. onlarla birlikte ağlamayı, haykırmayı, çığlık atmayı da çok iyi öğrendiler. bunların yanında inanılmaz bir nefret, bir kin kazandılar. "büyüyünce ne olacaksın" sorusu onlara bir şey ifade etmiyor. "bilimadamı, mühendis" olucam demiyecekler. şu anda bile belki çığlık atıp iç geçiyorlar, onları kurtaracak kahramanları bekliyordur. "anne" diye bağırıyorlardır. en acı olanı ise hala bir kahraman bekliyor olmaları. kahramanların eski bir masal da yaşadıklarını ve uzunca bir süre uykuya daldıklarını büyüyünce öğrenecekler. şimdi onlar için "her gece rüyalar ve uyandıran çığlıklar var".
