bu gün gözlemlediğim olaydır. uzun bir yolculuğun ara durağı olan memleketimden otobüse binmemle başladı her şey. koltuğa oturduğum anda öndeki vıcık çiftin koltuklarının üstüme üstüme gelmesinden rahatsız olsamda ses çıkartmadım. ilk dakikadan gerginlik olmasın, her yerde çıbanbaşı olmayayım hisleriyle. uyumak için yatırsalar hadi neyse ama muhabbet ediyorlar ve tabiki araya sevgi sözcükleri ve sarılmalarda dahil. bakmayyaım diyorum olmuyor, zaten sevgilimde yok gerginim. usulcana bir sesle koltuğunuzu biraz kaldırıverir misiniz dememle başladı he şey. adamın konuşmaya başlamasıyla demez olaydım dedim. neymiş uzun yoldan geliyorlarmış rahatsız olmam onları ilgilendirmiyormuş, koltuk yatırılabiliyorsa haklarını kullanırlarmış beni ilgilendirmezmiş. uzun konuşmasını canımı sıkma benim diyerek bitiren sinirli genç arkadaşa orda cevap verememiş ve bütün yolu ezik büzük geçirmiş olabilirim. burdan sesleniyorum . o yol kadar başına taş düşsün! belim tutuldu senin rahatın bozulmayacak diye. rica ediyorum arkadaşlar koltukta oturalım, yatmayalım. sırf şimdi elimde kalır diye sessiz kalmışta olabilirim. belki de zaten biri bana bağırınca kızarıp dikkat çektiğim için utanıyorumdur. her neyse , oturalım!
