Kabullenmek.
Kabullenmek gerekir sadece,
bir ayrılığın arkasından.
Zaman alır gerçeklerle yüzleşmek.
Bilirim.
Bir o kadar da acıtır kalbini.
Acımasızdır gerçekler.
Hatta aşkının üstüne,
nefret basarak durdurmak istersin
o akan kanlarını.
Haklısındır da.
Zıtlıklar ilaçtır birbirlerine çünkü.
*********************
Her ayrılık zorlu bir sınavdır.
Bir kışı atlatamadan;
ilkbahara kavuşamazsın.
O kış ne kadar çetin geçerse;
bahar sana daha güzel gelir.
işte kar yağışlarını çok severim
o yüzden.
Her kar zerresi bana
göz yaşlarımı hatırlatır.
Her göz yaşım ise hatalarımı...
Gözyaşı dökmekten utanmam,
korkmam.
Çünkü onlar benim arınmamı sağlar.
Ve ben arınırken yalnızımdır.
Çektiğim acının hakkını vermek isterim.
Bu bir ibadet belkide benim için.
********************
Her ayrılık sonrası;
bende rol yaparım çevremdekilere.
En güçsüz halimdir,
çünkü o benim.
Avazım çıktığı kadar susarım;
o düştüğüm yerde.
Kimse görsün istemem beni.
Kimse de ilişmez bana,
kaldırmaya çalışmaz düştüğüm yerden.
Bilirler ki ben düştüysem;
kalktığımda daha güçlü kalkarım.
Ve yine kimse bana;
"unut" demez.
Bilirler ki unutmam.
Her güzel anıyı
ve en derin acıları unutmam.
Gerekirse "hatırlamamayı"
tercih ederim.
**************
Her ayrılık sonrası
"-mış gibi" yi oynarım.
Mutluymuş gibi...
iyiymiş gibi...
Unutmuş gibi...
Ama asla;
"Sevmiş" gibi yapmam
yeni başlangıçlarımda.
Her ayrılık bir ölümdür,
benim için.
Yarım kalan bir hayatı,
başkasıyla devam edemem.
işte o yüzden her başlangıç da
bir doğumdur benim için.
****************
işte aşk gecenin gündüze
duyduğu özlemidir.
Ve gece özlemini gidermek için
vazgeçmelidir karanlığından.
Buna rağmen her gün
vazgeçer aşkı için.
Aşk için değer mi
bunca çaba?
Bence değer...
işte ben bunu kabullendim...
