anacsevgidolubirmeleksanki'nin babası kızına yeni bir telefon almıştır ve bu telefon arkadaş çevresinde hiç kimsede bulunmayan özelliklere sahiptir. öyle çok seviyodur ki telefonunu anaç kız, tuvalete dahi onunla girer. olaylar gelişir;
tuvalete girip oturmama izin vermeden o sesle irkildim "cup" hemde güçlü bir "cup". 'ne oluyor' demeye kalmadı, cebimdeki boşluğu hissettim ve o an dünyam başıma yıkıldı sanki canlar. nasıl da çok seviyordum o telefonu. bir hışımla tuvaletten çıkıp poşet aramak için hızlandım. poşetin bulana kadar 'gider mi acaba?' soruları ile boğuştum*elimi o deliğe daldırırken, yüzümün aldığı şekli düşünebiliyorsunuzdur. binbir güçlükle çıkardım telefonumu. kapanmıştı. suyun altına tuttum, dezenfekte olsun diye. sonra direkt olarak bütün çıkabilen parçalarını çıkardım ve odanın güneş gören kısmına koydum. yaklaşık 2 saat sonra saç kurtuma makinesi ile hala su çıkan gözlerini kurutmaya çalıştım. telefonu açmaya çalıştım olmadı. oysa bir umut vardı içimde çalışacağına dair. o kadar muamele gösterdim çalışır artık diyerek zorladım. olmadı. çok üzüldüm be. ama o da ne? ertesi gün açıldı telefonum. eskisinden daha parlaktı. tertemizdi. üç ay sonra kaybettik. daha fazla boksitlenmeye dayanamadı zavallım. öyle boku bokuna gitti telefon. kim bilir kimin ahı tutmuştu acaba. boklara bulanır dediklerini işte o an duyar gibi olmuştum.
