evet belki turu geçemedik sonrasında ama ben bir çok kez o stadta bulunmama rağmen o maçtaki atmosfer gibi başka bir atmosfer hiçbir zaman görmedim.devre bitti,kendi kalemize gol atmışız ilk devrede, kimsede bir ''ulan yenilcez be'' havası yok. herkez umutlu .2.yarının başlamasıyla hiç durmayan 45.dklık bir destek.herkez deliler gibi ağızlarından salyalar fışkıra fışkıra bağırıyor,adeta takımı itiyor.ben sevilla maçında da,2005 yılında selçuğun ortası nobrenin kafasıyla gelen şampiyonluktada stadda idim,4-3 g.antep maçındada,geçen sene berabere kalınan ts maçında da .hiç bir zaman kimseyi bu kadar inanmış görmemiştim.chelseayle oynuyorsun ulan,o sene ş.liginde final dahil kimseye yenilmemiş takım. ve deivid'in golüyle gelen çıldırma evresi. maça 2 arkadaşımla gitmiştim,golden sonra rahat bi 10 kişiyle sarılmışımdır.işte o an anladım o gururu,fenerbahçeli olmanın gururunu.hüngür hüngür ağlattı beni.
sevilla maçı
ilk 20 dk.da 2-0 olunca dedim heralde farka gidiyoruz.ama deivid yine umutları yeşerttı.penaltılara zaten dayanamadım.kalpten gidicektik harika bir sevinçti.
4-3 lük g.antep maçı
o günde statda idim. devre arasında babam çıkalım istersen demişti ama ben durmamızı istedim.iyikide böyle bir karar vermişim. 2.yarı başlamadan önce takımın tribünlere çağırılması,m.denizlinin takımı toplayıp konuşması, anonsçunun bir amigo edasıyla bizleri gaza getirmesi,ve rapaiç. rapaiç o maçtan sonra benim için futbolda tanrı olmuştu. efsaneydi efsane anlatılmaz yaşanır.
evde tv karşısında rüştünün yaptığı hata sonucu yediğimiz golle adeta yıkılmıştık. derken semih'in golüyle öyle bir bağırış koptuki türkiyeden heralde yunanlılar bile duymuştur.* sarıldık ailecek birbirimize delilerce zıplıyoruz.*,sonrası vur patlasın çal oynasın .*
ve tabiki en son olarakta
manu deplasmanı 1-0 lık maç.
küçüktüm ve boliç'in golü, o güne kadar yaşadığım en büyük sevinci yaşamama sebep oldu. anlatılacak bişey yok ilk defa babamı ağlarken görmüştüm,işte böyle bir şeydi o maç.
