günlük,, ne zaman duygusal bir şeyler arasam, karşıma çıkan komik bir şey, bütün duygusallığımı örtüyor lan.
acaba ikisini birbirine karıştırarak, duygusal komedi tadında mı yaşamalıyım hayatı.
bak yine filmlerdeki gibi gözlerimi uzaklara yatırayım, duygusal düşüncelere dalayım derken, bebek yokuşundan çıkan bir araba dikkatimi çekti. kafa sikmeye programlanmış 4 tane ergen, doluştukları arabada, sabah sabah son ses müzik açmış, dıp tıs dıp tıs çıkıyordu yokuştan yukarı etiler'e doğru.
sonra yokuşun bitimine doğru trafik lambaları kırmızı renge döndü utancından.bizimkiler de durdu altında. ama onlar kızarmadı; bir utançları yoktu.
ışık yeşile döndüğünde, hala son ses çalan müzik eşliğinde, arabayı hareket ettirmeye çalışırken şoför koltuğundaki; aracı stop ettirdi. çalıştırmayı denedi ama araç çalışmadı, müziğin sesini kıstılar, bir kere daha denedi fakat araç yine çalışmadı, arkalardan korna sesleri yükseliyordu. trafik ışıkları bu duruma utandı, tekrar kırmızıya döndü. çocuklara baktım onlar da kırmızıydı.
''keşke araçları da kırmızı olsaymış'' dedim kendi kendime; güldüm. duygusal bir şey bulamadım diye ağladım sonra kendi halime. sence ben manyadım mı lan günlük.
