günlük, bazen yolculuklara çıkıyorum nereye gittiğimi hiç bilmeden. geri dönmek istemediğim yolculuklar. şu an bunları yazarken bir yandan da dışarda yağan yağmuru hüzünlerle yoğuran düşüncelerimi bozan bir şey oluyor, şemsiyesi ters dönmüş fakat istifini hiç bozmadan yürümeye devam eden bir kadın görüyorum ve güldürüyor ister istemez. bütün hüznümün duygusallığımın amına koyuyor farkında olmadan. hayat ne garip lan günlük.
onun kamerasından baktığımızda benim burdan gördüklerimin hiçbiri görünmüyor. herkes yönetmen aga; ister yönetsin ister yönetemesin. film sürüyor işte.
