ulan hiç sordunuz mu niye biz kaybedenler kulübünü bu kadar sevdik? Çünkü şiirselliğin, bohemin, neruda'nın, bukowski'nin, kentli ozanın hikayesini duymak istiyoruz biz. Beyaz yakalı ofis insanlarının kendi yalnızlığına, yalıtılmışlıklarına dair karamsar, hüzünlü hikayeler istiyoruz. Ama yok arkadaş, biriniz de wilhelm tell olun be, şahane metafor yaptım, bu "hayatı ıskalamak" nedir şimdi aga? Sevdiğin çocuktan kariyerin için ayrıldın da yaş 33 olup evde cnbs dizileri izleyip dondurma izlemek, reklamlara ağlayarak mı hayatı ıskalıyorsun? Şükret ulan, ya o hayallerinin erkeğiyle evlenseydin ne olurdu, bir de öyle düşünsene? büyüğün kolej masrafları, küçüğün ağlamaları, zırlamaları, o hayallerinin prensi gitmiş göbekli, düşüncesiz bir baltaya evrilmiş falan. rica ediyorum artık vazgeçin şu hayatı ıskalıyoruz geyiğinden, ne yani sokak çocuğuna gidip sevgini göstermedin diye hayatı mı ıskaladın? Ulan belki yanına gidip "merhaba küçük" desen baliden kaymış gözleriyle "10 lira var mı abıla?" deyip bıcağı takıcak sol lobuna? Nerden biliyorsun arkadaş hayatı ıskaladığını? belki tam göbeğinden, alnının çatısından vurdun hayatı? haksız mıyım arkadaş ya...
edit: crazymafya düzeltti, ıskalayım yazmışız, ıskalayayım olacakmış. gerçi hala emin değilim ben, ıskalamak master hali değil mi arkadaş işte? neyse, hata yapmışız muhtemelen. tüm sevenlerimden, okuyucularımdan, kantinci kerem abiden, (çitos'un üzerine yattım) özür dilerim.
