hiç unutmam, bir defasında kuzenimle birlikte yakaladığımız kocaman bir karınca vardı. kocaman derken, ortalama bi karıncadan biraz daha büyük. karıncayı tuttuk tam kıçından içeri küçük, ucu sivri bir mıknatıs parçası yerleştirdik. karıncayı serbest bıraktığımızda hızlıca uzaklaşmaya çalışıyordu. arkasına büyük bi mıknatıs yaklaştırdığımızda önce yavaşlıyor, sonra patinaj yapıyor, sonra mıknatısa doğru geri geri geliyordu. oynamaktan bıktıktan sonra karıncayı öldürmeye kıyamayıp serbest bıraktık. aradan bir kaç saat geçtikten sonra demir kapıya kıçı yapışmış vaziyette bulduk. sonra bir cerrah hassasiyetinde yaptığımız müdahale ile kıçındaki mıknatısı çıkardık. ve doğaya salıverdik. o gün büyük bir vicdan azabı yaşadım. o sahneler, hayvancağızın çırpınışı hala aklımdan çıkmıyor. ben yaptım, siz yapmayın diye yazdım bunları. yani başlarda zevkli ama üç-beş dakika sonra bıkarsınız zaten. değmez.
