etrafımda olan insanlar habire birşeyler konuşuyor gülüyor dedikodu yapıyor hatta şakalaşıyorlar! ne tuhaf ben kendimi kimseye ait hissedemiyorum. ne içimde olan heyecanımı heyecanla paylaşacak kadar aitim ne de muhabbeti sollayacak kadar sahip!.. herkes eş dost akraba aile vs. huzur bulamadığım insanlarla dolu koca bir çevrede dinlenilmemek duyulmamak ya da anlaşılamamak ne tuhaf. hayata yabancı gözlerle bakmak insanları tanımaya çalışmak yeni doğan bir bebeğin yapması gereken şeyler oysa ki.. ben mi yabancılaşıyorum insanlar mı? yoksa bakışlarım mı yabancılaştıran beni.. yeni dostluklar oluyor anlık ve sonrası karanlık.. girmiyorum bulaşmıyorum. insanlar tuhafıma gidiyor artık. kağıtla kalemle konuşuyorum. cevap veremeseler de gözlerimin içine baka baka dinliyorlar beni.. işte bunu seviyorum sadece. arkadaşım dostum nefes bile almayan kalemim benim..
