birgün yolda tek başıma yürüyor bankaya para çekmeye gidiyorum. Kalçamda bir acı hissedip yanımdan hızla geçen birini görünce mıncıklandığımı anladım. Çantamı tuttuğum gibi kafasına geçirdim ama nafile kaçtı gitti. Neye uğradığımı şaşırmış, kendimi ilk gördüğüm apartmanın bahçesinden içeri atmış, ağlamaya başlamıştım. Derken beyaz takım elbiseli bir adam yanıma gelerek ' korkma ben polisim, o çocuğu yakaladık hadi karakola gidelim' dedi. Polis olduğuna inandıktan sonra gittim. Çocuğuda getirmişlerdi ama görmedim. Sadece acı çığlıklarını duymuştum. * neyse detaylara gerek yok çocuk sapık çıktı. Üzerinden
birsürü çıplak kadın fotoğrafları falan. Şikayetçi olmadım olmamında bir anlamı yoktu zaten. Akşam oldu yurda telefon geldi gittim baktım arayan bugün bana yardım eden polisti. Önce bir anlam veremedim tabi. Ben anlamayınca da adam daha açık anlatmaya başladı çay falan içelim biryerlerde vs... Üstelik evli olduğunu da söyledi...
Sanırım bu nefret etmek için yeterli bir neden. Fakat kendini bilen bir insan bir elin beş parmağının da bir olmadığını bilir. (bkz: bu da böyle bir anımdı)
