taksimdeki çocukluğumun ilk döneminin neredeyse her günü bahçesinde oynayarak geçirdiğim güzel ve hüzünlü yapı.ihtiyar bir bekçisi vardı pek bize ilişmeyen sapanla vitraylara falan taş atmaya kalkmadıkça.zaten seksen yaşında adam nasıl koşsun idi peşimizden.
