bir zamanlar beş yaşında olan yeğenimle aramda geçen diyalogtur;
yeğenim: tatlım evlenmek boşanmak mıdır?
ben: o nerden çıktı prenses?
yeğenim: evlenince boşanmıyorlar mı?
ben: herkes için geçerli değil bitanem, bazen insanlar... şöyle böyle, falan feşmekan...
yeğenim: evlilik kötü bir şey yani.
iç sesim sürekli onu doğrularken yanlış bir şey söylememeye özen göstermeye çalışıyordum.
yeğenim: babam da annemden boşanacakmış.
şoklardayım.
ben: yok tatlım, yok öyle bir şey.
yeğenim: boşanırlarsa beni sen al olur mu?
küçücük çocuğun kafasında kurduğu şeyler, ebeveynlerin yerli yersiz tartışmaları, benim cevap verememem, sadece ona sıkıca sarılmam... bu benim için ibretlik bir diyalogtur. neticede ablam ve eniştem hala evliler. ancak o dönemde yeğenimin üzerindeki baskıyı henüz doğmamış çocuklarıma yaşatmamak için elimden geleni yapacağım.
