....Her şey orada dahaca yaşanırken onların bu kadar fazla olduğunu göremedik biz ve biraz fazlaca koştuk zamanın önünden. Tam bişeylere yetiştiğimizi sandığımızda çan sesleri duyduk. Bunlar ayrılığın çanlarıydı. Sanki yaşam din'le dan arasında eriyip giden bir rüyadan ibaretti. Her an bir umuttan diğer bir yüksek umuda yapılan yolculuk gibi. Rüya gibi.
..
..
..
Bizi terkeden geleceği terk ediyoruz. bizler hiçbir zaman tanrıların kimin yanında olduğunu anlayamadık. Geçmişle gelecek arasında gitgellerle uyuştuk ve bugünü kaybettik mahvettik. Aslında gelecek gelmemişti yarında gelmeyecekti, bunu bilip kavanozda rahatca yüzmek dururken, yüksek umutların tuzağına kaptırdık kendimizi. Ve bizler parıldadık gittik, parıldattık gitti..... *
