Kollarında bulunan engelden dolayı parmaklarını tam olarak kullanamayan bir arkadaşınız vardır. Son günlerde çok bunalımda görünüyordur ve sorarsınız "ne oldu, niye böylesin" diye. Kendisi der ki: "Ayakkabımın bağı çözüldü okulda. Bağlayamadım, güldüm. Hayallerim geldi aklıma. Ne kadar güçlüydüm o hayallerde. Gerçeğe baktım. Şaşırdım. Bir ayakkabı bağcığına yenildim. Gerçekçi yaşamaya karar verdim. Ben hayallerin insanıyım. Sadece öyle mutlu olabiliyorum.
Çünkü insanın tanımadığı bir çocuğa ayakkabısının ipini bağlatması ağır bir gerçektir. "
Onun için bir teselli olmaz bilirsiniz ama "Sen ayakkabı bağcıklarını bağlıyor musun? Ben hiç bağlamam mesela. Kenarlarından içine atarım çıkmaz hiç. Dene bir sen de düşünmek zorunda kalmazsın böyle seni üzen şeyleri." dersiniz tüm pollyannacılığınızla.
