olmak istediğim. valla bak. istersen yeşillikli mandalinaların üzerine sarımtırak dut yeminini ederim gözlerimi kırpmadan. ayrıca ellerimi de gözünün önüne koyarım ki parmağımla 'şaka la şaka, yemin etmiyom, seni kandırdım' işaretini yapmayayım.
inandıysan devam ediyorum, ama bak eğer 'hadi canım sende' gibisinden bakışların zuhur ettiğini görürsem son zilin 5 dakka uzağındaki gözlerinde nobel işkence ödülünü aldığımı hatırlatırım sana.
tamam, anlaştık. başlıyorum o zaman:
hasan sabbah gibi olmak, sabrın kılcal damarlarınızda 500 haneli köy kurması gibidir dostlar. yıllarca aynı emel üzerinde düşünmek, her şeyi ona yormak, gerekirse cana kıymak, yalan söylemek... olmak istediğim adam işte budur. inandıkları uğruna geri kalanları boşvermek.
seyduna, 'ben mi yüceyim peygamber mi yüce' sorusuna 'tabii ki sensin ey Seyduna' cevabını almaktır islamiyetin kuruluşundan yaklaşık 100-150 yıl sonra; demem o ki, bozulduğunu dinin kimsenin iddia edemediği bi çağda.
alamut'un efendisi, bir çağı açıp bir çağı kapatmaktır. düşmanlarının yüzlerce yıl sonra bile adını anmaktan korkmalarıdır sabbah olmak. ve onun ölüm emrine vuslata koşar gibi koşmak. vuslat hafif kaldı lan, ne vuslatı, neden bahsediyon sen!
içinde yaşadığın millete düşman bi lidere hayran olmaktır, suikastlere sevinmek, insanların senin inandıkların uğruna heba olmasından gurur duymaktır.
yani amaç için gerekirse arkadan konuşmak, yalan söylemek, saygısızlık etmek, özel hayata müdahale etmektir hasan sabbah olmak.
