şehrimin en gariban, kimsenin isteyerek girmek istemeyeceği bir sokağında yaşlı, hasta, kimsesiz ve tek odalı izbe bir evde yaşayan dedeciğe gıda kolisi verilir. Ertesi gün dedecik sahip olduğu en güzel kıyafetleri giymiş olarak odanızda karşınıza geçer, gıdalar için çok teşekkür eder ve ekler "içinden bişey çıktı kızım tatlı (helva) çok güzel, az az yedim, hiç yememiştim, çok teşekkür ederim" der. Herşey biter... kendi rahmetli dedesi gelir gözünün önüne, onunda helvayı çok sevdiği hatırlanır, gözlerden yaşlar akmaz boşalır... yıllar geçer hala helva yenmez, yenemez.
