ilk başta çok eğlenceli gelen bir eylem. Zaman geçtikçe, her kavgada ufak ya da büyük fark etmez, kadın olanının eşyalarını toplayıp gitmekle tehdit ettiği olaya dönüşür.
Bir süre sonra iki yalnız insan olunur o evde, sevişmeler azalır, rutine biner,her şey göze batmaya başlar. Tuvalet kağıdının üzerindeki ıslaklık, bardağın içindeki izmarit, televizyon dolabının altındaki toz... iki kişilik yalnızlığa öylesine alışılınır ki dışarıya çıkmaya korkar insan. Başka birine alışmaya, başka birini sevmeye, başka evler görmeye...
Sonra bir gün bu kadar zaman geçti diyerek evlenilmeye karar verilir. Ama eğer o ikinci kavgada eşyalarını toplayıp gerçekten gitseydi, blöf yapmak yerine; hayat daha güzel olacaktı bilmez allahın malı.
