biliyor musun ben geçen seneye kadar 'bir insanı hayatının merkezine oturtmayacaksın hocu, önemli olan sensin şu hayatta, herkes gidiyor neticede bikbik de bikbik' diye, aşkından divane olmuş arkadaşlarıma öğütler veren bir ukalaydım. ama noldu biliyor musun? sen geldin ve hayatımın ortasına havuza çivileme atlayan 150 kiloluk insan aygırı gibi girdin. bak görüyor musun sayende betimleme ve tespit sıçar oldum. her gece kendime sormaktan bıktığım soru ne bilmek ister misin? o gece sana olan hislerimi söylemekle hata mı ettim acaba? ya da daha vahimi söyledikten sonrasında beni reddetmen neticesinde ertesi gün hiç bir şey olmamış gibi davranmak mı hataydı? belki de önemsemediğimi düşündün ha? öylesine şansımı denediğimi ve arkadaş kalmanın da beni mutlu edeceğini sandın öyle mi? sen benim hayatımda sadece aşık olabileceğim biri olarak varolabilirsin oysa. başka türlüsünü istemem veya kabullenmem aptalca olur. o gece hislerimi açık etmem hata değildi sanıyorum, çünkü ettikten sonra bile o kadar çok umutlandıran hareketin,sözün ve davranışın oldu ki, o gün olmasa bile başka bir gün mutlaka bir çılgınlığa kapılıp söylerdim. ha sonuç tabi ki değişmezdi. ama hiç olmazsa biraz anlayışlı olabilirdin. bana daha uzak, daha mesafeli davranman çok daha az canımı yakardı. bilirdim sebebini çünkü, benim umutlanmamı istemiyor derdim, benim iyiliğimi düşünüyor derdim. öyle mi şöyle mi böyle mi derken kafam hoşafa dönmezdi ve sadece acımı çekerdim. ne kadar süreceği de mühim değil, bir gün biterdi elbet. ama sen ne yaptın? bana eskisinden bile daha yakın davrandın çoğu zaman. hayatımı karman çorman ettin. her seferinde beni reddettiğini hatırlatmak zorunda kaldım kendime, diğer türlü engel olamazdım zaten dudaklarına yapışmaya.
ama artık yeni bir yolda ilerliyorum biliyor musun? ben mavi hapı seçtim güzelim, daha fazla katlanamayacağım çünkü buna. en iyisi sana ilk etapta olabildiğince soğuk davranmak, sonrasında da tamamen hayatımdan çıkarmak. her gün sabah olmadan önce uyumamalarım geçsin istiyorum. sırf yastığa başımı koyar koymaz uyuyamam ve aklıma gelirsin, gün içerisindeki yaptığın saçmalıkları düşünerek kıvranıp dururum, bir kat daha acı çekerim diye uykudan geberene kadar uyumuyorum. elimde değil. bir an önce bunlar bitmeli. bir an önce her şarkıyı sana ithaf etmekten vazgeçmeliyim. en ufak şeyleri cımbızla çekip düşünmekten vazgeçmeliyim. ben yine o güçlü ben olmalıyım. ama yakındır güzelim, hem de çok yakın. kendime sadece 'geçti, geçti' diye teselli veriyorum, acı çeken birini sakinleştirmek ister gibi. 'çok az kaldı, geçti' biraz sabır gerek şimdi bana. ha bir de sana karşı daha umursamaz, daha tepkisiz, daha vurdumduymaz davranabilmek için birazcık daha güç gerek. sonrasında her şey geçicek. anlatmaya bile üşediğim kötü bir anı olacaksın belki de, kim bilir?
