etrafında birçok insan varken yalnız kalmaktır hiç kimse yokken yalnız olmaktan daha korkunç olanı. etrafındakilere de hissettirmemek zorundadır insan onların yanında olmasının yetmediğini.. hayattaki en büyük korkudur belki de insanın yaşayabileceği.
ne demiş şair;
duvarlar konuşmuyor gökyüzü yüzümü güldürmüyor artık
çalan bir telefonum bile yok
mecburi istikametgahımda.
günleri tarihi unuttum zamanın dışında yaşıyorum
ölü bir beden gibi ruhsuz
yüzü gülmeyen dalgın biriyim artık
oyuncağı elinden alınmış bir çocuk gibi
geceleri gizlice gündüzleri gözyaşlarını içine atarak ağlıyorum.
kalabalıklar içinde yanlızım
kimsesiz oluşu öğrendim
kimsesiz kaldı sesim.
