ölümü karşıladım bu sabah sıcacık tebessümle. gücendirmedim kendimi, sevdirdim yine. ölümle aramdaki bağı zedelemedim, selamladım onu! hoşgeldin der gibi baktım. tanımlama silsilelerini atladım ölümün... zira hayat ilişkilerini kaypaklığa bırakmış. hakikatler yalanı, hakkaniyetler adilsizliği kucaklamışken yabancılaştım yaşama...
sevmeye başladım, ölüm beni çağırdı. gülmeye çalıştım, ölüm bana yaklaştı. yaşanan hayat bir inat uğrunaydı, madem kural unutmaktı; adımı unuttum önce! silmeye koyuldum hatırlatanları...
silmeye yakın, hayatın çizgilerden varolduğunu öğrendim, çizgilerle koyuldum yola! belli belirsiz çizmeliydim, arada silinmiş rolü vermeliydim... ''hayatın, ölüme neşeli bakan silik çizgileri'' olmalıydı bu yönelme... tek kanatsız kuş misali uçulur mu deryada? hem ölümü hem yaşamı düşünmeden olur mu? tek kanatlı, silik çizgiler elvedamı haykırırken yaşam sınırıma, gelmeyen cevapla tutuyor yakamdan ölüm.. müntehir olmak kanıma işliyor bu boşluklarda...
nice elemler bekliyor beni? ölümü de haketmediğimi anlıyorum... korkaklık yaka paça yapışmış umutlarıma. ufkum daralmış, kendimi koyacak yer bulamıyorum. istenmemek acıtmıyor bu kez, gururuma dokunmuyor. çocuğun kırılan oyuncağına duyarsızlaşması gibi hissizim ben isteksizliğe, alışkınım yalnızlığa, giden ve hala özleyenler gibi çaresiz.
sevilip aldatılanlar misali umutsuzum...
çırpınamayan kanatlarla semaya yükselmek, çağırmadan kara gün hazırda beklemek...
ölüm beni yokluyor. gücendirmeden ölüme kendimi, gitmeliyim. bedenimi kabullenen belli belirsiz, silinmiş çizgilerde o yerde. bekleniyorum, yaşamla ölüm arasında...
