köküne kadar bi yalnızlık ve bomboş bir şuursuzluk yaşıyorum. korkuyorum şikayetlerinden işte.. hücrelerim salındıkça salınıyor beynimde bir yerlerde ve kopacak kadar incelmiş fırtınalar içimde..
geçtiğim her kıtadan bir yara izi var kalbimde, en çok acıtan sen atlaslı büyük okyanuslarin en dibinde saklanan, yıkılmış bir uygarlık..
ince bir tını kulaklarımda.. pasını silip atmayan, küfür gibi, sağır eden.. ben seni kazayla sevdim; tek istediğim, pembe bir tokaya kaptırdığım ufacık parmaklarımı kurtarmaktı üstelik.. önce biraz, sonra çok sevdim. önce biraz, sonra çok öldüm. ne failim belli ne de cesedim ortalıkta. kızma bana öldüm diye. hem uzun soluklu planlarımda yoktu ölüm kelimesi. öldüm ama bilincim açık. öfkelenme arkamdan..ben seni bırakmam, bırakamam. kilitledim bin kapıyla içine kendimi, istesen de çıkamam..
