tabakta kalan son makarna tanesidir, adı üstünde...
bütün tabak yenir, karın doyar... bir tanecik kalmıştır, çatal-kaşık her neyle yiyorsan, tabağın üzerinde gezdirmeye başlarsın, makarna tanesini de onun önüne katıp... duyguların karmaşıktır, yesem mi? yemesem mi? arkamdan ağlar mı? ağlamaz mı?
bir bakıma nankörlük yaptığını düşünürsün... yeri geliyor arıyorsun o makarna tanesini bile, açlığını sigarayla bastırmaya çalışırken... ama karnın da doydu, makarnadan alacağını aldın... gittikçe karmaşıklaşır durum...
makarnaysa, her türlü karara razıdır aslında... eli mahkum... onun görevi seni mutlu (tok) hissettirmek... sen istersen gelir, istemezsen gelmez...
oynamaya devam edersin belli bir süre daha... çünkü adı üstünde oyun... oynamak her zaman iyi hissettirir insana, hele oyunun başrolünde sen varsan... ama insan mutluluktan da sıkılır iyice şımarınca;
ve son kararını verirsin, sessizce kalkıp, çöpün önüne gider tabağına o makarnanın çektiği acıdan dolayı sırtında oluşan kamburun eğimi kadar eğim verir ve yuvarlanışını izlersin...
--spoiler--
+ ya ben artık sıkıldım, oynamak istemiyorum seninle, tabakta kalan son makarna tanesi gibi... bitsin artık...
- ..........
--spoiler--
