beş bin yıldan sonra medeniyetimizin aciz kaldığı noktalardan birisi de budur. insanlık hala uhreviyatın arkasında sağlam kapılar ve somutluklar arama peşinde heder olup gitmektedir. aklın-bilimin ve mantığın gösterdiği yolda elbette bu hastalıklı durum da bir gün son bulacaktır biz görür müyüz kim bilir? freud bu durumu bir çeşit "obsesyon" olarak nitelendirir işin teknik kısmı civcivli ancak bana öyle geliyor ki bu durum "kültürel alışkanlık" halini çoktan almıştır.
günümüzde hala çoğu insanın bu "obsesyonda" olmasının temel nedeni ise evrimin zihinsel basamağının henüz "yeterli" seviyeye gelmemiş olmasında da olabilir (kim bilir?) bilindiği üzre homo sapiense kadar homo habilis olsun homoerectus olsun her kademe de beyin ölçüsü değişiklik göstermekte bu değişikliğe nazaran zihinsel gelişim de kendini belli etmektedir.
bu durumu aslında eleştirmekten ziyade tahlil etmeliyiz, dışarıdan bakabilmek adına insanlığı gözlemleyip kendimizi de bu duruma dahil ederek duyguları düşünceleri işin içine katmalıyız. misal; ego "insanın yaratılmış olması" misal yoksunluk "insanın kendisinden daha üstün tutunacak bir dal araması" misal anlam "insanın bir anlam ihtiyacında olması" işte bu ve bunun gibi durumların sonucunda ve "ilkel toplulukların" da aşikar durumları göz önüne alındığında aslında tanrı fikrinin çok da saçma olmayacağını görebiliriz. fakat saçmalık şuradadir ki insanlık günümüzde bile bu "düşünceye" itibar etmektedir. işte asıl sorun buradadır ve bunu bir şekilde artık farkına varmalıyız.
