en korktuğum şeydir bu. anne; kişinin hayatında en özel, en önemli, en değerli insandır.
onsuz olmak; her gün onun ''hadi uyan kızım/oğlum artık'' diye uyandırma çabasını, ''ya anne yaa 5dakika daha'' diye tepki vermenizi, onun elleriyle yaptığı yemekleri tatmayı, durmadan söylenip durmasını, alışveriş yapma sevdasını, güldüğü şeyleri özlersiniz..
yatağına, mutfağa, kıyafetlerine bakıp onu görürsünüz.
iştahınız kaçar.. onun elinden çıkmayan yemeği yemek istemezsiniz..
hiçbir sevginin anne sevgisi kadar büyük olmayacağını sadece anne olduğunda değil; kaybedince de öğrenirsiniz.
annesini-babasını kaybeden yazarların başı sağ olsun..
