çocukken daha beterdir. belki unutması daha kolaydır ama olayın nasıl olduğuna bağlıdır unutma kolaylığı.
sokak arkadaşlarımızla birlikte hep oturur oyun falan oynardık. muhabbet ederdik. ben annemi anlatırdım çoğu zaman. çocukların aklında kalmış sanırım. bir gün kavga ettik. çocukça kavga işte. tapulu malın mı falan filan. sonra onun yakın arkadaşları tarafından bir nevi kovuldum. anne kuzusu dedi birisi. o an ağlamaya başladım. sonra hepsi o çocuğa, tabiri caizse düşman oldular, benim de yanımda yer aldılar. caner, ertesi gün babasıyla gelip özür diledi. her şey normaldi ama gelip özür dilenmesi ve benim düşmanlarımın benim yanımda yer almalarının tek sebebi, annemin rahmetli olmasıydı. keşke istenmeseydim. mahallede istenmeyen çocuk olsaydım, kimse benim yanımda olmasaydı, anne kuzusu deyip geçselerdi. çünkü çok utanmıştım, ağlamıştım günlerce. ailelerinin ve kendilerinin bana acıdığını düşünmüştüm.
