küçükken, minicikken, lisedeyken, boş olan ders sevinciyle basketbol topunu kapıp bahçede dört döndüğümüz zamanlar, o çok sevdiğim, o hocalar hocası, o can, o aydın, o Aydın hocamın pencereyi açıp:
+ çocuğum top sektirmeden oynayın şu basketbolu!
dediği andır beni yaran.
*
bir de bizim bir Necmi hocamız vardı. efendime söyliyim, mikrofonu kapıp sahneye atladığı ve aynı zamanda garip bir halay çektiği anlar dışında, tam bir müdür yardımcısıydı. karlı soğuk bir günde ettiği lafla hep hatırladığım bir insan olmaya hak kazanmıştı zamanında.
