Bugün yine aklıma geldin. Bu aslında son birkaç gecedir olan birşey. Rüyalarımda hep bir yerlerden çıkıyorsun, yatağındaki son halin hep aklıma geliyor. Çok dengesizdim sana karşı son zamanlarda, bazen her gün okuldan döndüğümde gelip elini öpüyordum senin; her isteğine koşmaya çalışıyordum. Çoğu zaman da tartışıyorduk, bağırıyordum kalbini kırıyordum belki de. Gönlünü almaya da hiçbir zaman gelmedim değil mi? Çok haklısın. Geçen sene evde kalmadığım için çok az görüşüyorduk. Kim bilir ne kadar çok özlemişsindir beni, peki ben seni ? O zaman için değil ama şimdi bir bilsen... Ne çok severdin beni, ben ise her zamanki gibi ketum çocuktum. Hiç yanaşmazdım, dokundurmazdım bile tenime. Şimdi belki de 20 senenin alışkanlığı olsa gerek, sen yoksun ya ben istiyorum sana dokunmayı sarılıp öpmeyi. Şimdi pişman olmaya başlıyorum aramıza çektiğim o duvarlara... Duvarlara demişken; senin odan artık bana ait. Yatağının olduğu duvar ise boş. Bazı gecelerimi yatağımdan o boşluğa bakıp gözyaşı dökerek geçiriyorum. Orada oturup bizi bekleyişini anımsıyorum. O zaman pişman olmaya başlıyorum sana sırtımı çevirdiğim günlere; keşke hala orada oturuyor olsan... yaşlı ela gözlerinle torunum desen bana, sana ölesiye sarılsam...
