bizim burada bir tatlıcı var. künefe 4 tl diye anırıyor adam. "dur lan." dedim, canım da çekmişti gidip de bir doyurayım dedim açlığımı. baktım. "abi, bunda peynir yok e'he." dedim. ** mal mal yüzüme baktı bu. kafami salladim cevap gelmeyince. yani, "ne diyon lan" şeklinde. "peynirliler altı milyon efendim." deyince birden kanım ısındı ibneye. hani efendim falan diyince, bi bi şey oldu bana. başta sert bir herifin teki gibi görünüyordu. "tamam, peynirsiz yerim ben de." dedim. yaya yaya gitti adam. hani, iki dakika öncesinde ne yaşanmış, ne olmuş, ne bitmiş... hic yani, umurunda değil adamın. lan bari nezaketen bir deseydin "size bir seyler yapabiliriz..." gibisinden. o zaman gelismeler cok farkli gelisebilirlerdi. ben çok sevinebilir, o müessesenin müptelası olabilirdim mesela. neyse işte ben de peynirsiz yedim. sırf adamın hatrına ama. yani, saygıdeğer biri olduğu için. yoksa, yok işte künefenin parasıymış, carmış curtmuş hikaye. adamı sevdim ben. ondan sonra da bir daha gitmedim oraya. ama kazık olduğundan değil; hani gidersem, eleman belki işten ayrılmıştır falan düşüncesine kapıldığımdan gitmedim. boşuna da yedirmeyelim paramızı adamlara.
