biz,
aşık oluruz ve aşık olduğumuz kadının peşinden gider dururuz. sürünürüz yerlerde. ama bir güler yüz göremeyiz.
evleniriz, hanımımızın her isteğini yapmak için gayret ederiz. yeter ki o huzurlu olsundur. ama yine de yaranamayız hatta çoğu kez azarlanırız.
çocuklarımız olur. onlar güzel yaşasın, rahat etsinler diye eşşek gibi çalışırız. okumaya göndeririz, her ay bilmem kaç lira harçlık göndeririz. ama yine de kimse babam demez. yere düşse anam, canı yansa anam, üzülse anam anam... sadece parası bitince babam.
araba alırız, her yerde olduğu gibi trafikte de "usta" kadın şoförlerin akrobatik hareketlerine katlanmak zorunda kalırız. çıkıp "ananın amı var oraya giriyon" diye bağıramayız. üstüne üstlük bunların mendebur bakışlarına maruz kalırız.
orta yaşımızı geçeriz. saçlar ağarmaya başlar. hanımımızda ise "nedense" yaşlılık belirtisi yoktur. aksine çene kasları alabildiğine gelişmiştir. ve bunu üzerimizde acımasızca kullanmaya devam eder. biz yine sesimizi çıkaramayız.
yaş iyice ilerler, nihayet hanımımız da yaşlanmaya başlamıştır ama çene kaslarının yerini tarifi imkansız bir huysuzluk almıştır. artık şu hayatım bitse de kurtulsam der dururuz.
ta ki, hanımımız başarıya ulaşır ve güzel bir yerde mezara koyarlar bizi.
bizden geriye kalan, insan üstü ama farkedilmeyen emeklerimizdir.
neden erkekler, genel olarak kadınlardan önce ölüyor hiç düşündünüz mü? işte tüm bunlar yüzünden.
