empati kitabını olasılıksızla adam fawer'a hayran olan bir arkadaşımdan ödünç almıştım. okumamıştım olaslıksız'ı, hem yeni yazarlarda iş olmadığını düşündüğümden hem de bestsellerlara çoğu gerçek okuma sever insan gibi hoş bakmadığımdan. yine de empati bir şekilde çok ilgimi çekti baya kalın olmasına rağmen okumak istedim. en sevdiğim kitaplardan biri oldu hatta kitap sayesinde farkında olmadığım birkaç özelliğimi görmüş, kendimi biraz daha tanımış oldum. dedim ki yahu haksızlık etmişim bu adama heralde bu bu kadar harikaysa insanların ağzı açık okuduğu olasılıksız nasıldır. hem her bestseller kitabı olan yazar kötü mü olacak? binbir umutla okumaya başladım onu da, her sayfasında maalesef hayal kırıklığım biraz daha arttı. e tek etkileyen de dondurma sevmeyen bir adamın dondurma almaya giderken ölmesi olunca empati'ye olan sevgimin kitabın güzelliğinden çok bana hitap eden bir konuya sahip olmasıyla oluştuğunu farkettim. bu sıralarda arkadaşlarımın "empati iğrençti yaa olasılıksız'ın zerre yerini tutamaz" dediğini duyuyordum arada. olasılıksız ve adam fawer gerçekten abartılmıştır, bu doğru fakat yine de bu düşünceye benim de sahip olmama rağmen bu başlığı açmazdım sanırım empati' nin hatrına.
