bugünkü hayatımı ve yaptıklarımı sorgulamaya başladım. Çocukken ne güzeldi herşey. Büyüyünce unuttuğumuz birçok güzel şey yapardık. Doğayı izlemek, etrafta olanları hayranlıkla şaşırarak izlemek... Artık alıştık hepsine, hiçbiri bizi heyecanlandırmıyor. Büyüyünce mi oldu bütün bunlar? Yoksa bize bilerek mi unutturuldu? Hergün heryerde bize hayatın acımasız, maddesel, soğuk olduğunu anlatmaya çalışan insanlar, makinalar, gazeteler. Bi an için gözlerimizi bütün dönemsel algılara kapayıp, kendi içimizden gelenleri yapabilsek. Sonunda bize sadece üç beş kuruş para kazandıracak işlerimizi bırakıp, sevdiklerimizle gülüp eğlensek, yeri gelince düşünsek ağlasak. Dostlukların, sevgilerin dışında hiçbir şeyin önemsiz olduğunu anlayabilsek. Herkes gibi belki ben de, böyle bir yazıdan üç dört saat sonra eski hayatıma kaldığı pis yerden devam etmek zorunda kalıp, bu dipsiz kuyunun karanlıklarına doğru yol alıcam? Kim bilir... Küçük de olsa bir umut parçası var hala içimde. Belki insanlığımızı hatırlarız birgün ve eski sıcak günlerimize geri döneriz.
