ne süslü kelimelerim var, taaa ufacık veletlikten bu yana okuyup okuyup sağdan soldan apardığım ve üzerine melankolikliğimle servis edebileceğim.
ancak bu konu o kadar basit, o kadar soğuk, o kadar sıradan bir refleks ki hiç öyle özdemir asaf tandansı yakalayıp kafa sikmeye, hatta çok şahane bir şeyler yazsam bile "vay amına koyim herif buram buram naif lan" dedirtmeye hacet yok balım.
beklentilerle mevcudu dengeleyebilmeli insan. özellikle bu devirde.
mesela ortalama okulların ortalama derecelerine sahip olup, üniversitede gündüzleri bataktan geceleri barda hatun yalamaktan kafasını kaldıramayan bir adamın "ayda 4 milyardan aşağı çalışmam amk" demeye hakkı yok.
mesela "güzel çirkin demem, çatır çatır ayıklarım. aa bak bu da albümüm" diyen adamın "düzgün, efendi, yeri geldiğinde kafa dengi, taş gibi, akıllı bir hatun istiyorum" demesi baya baya bok yemek. böyle bir adamın devlet başkanı olduğunu düşünsene; bildiğin napolyon olur amına koyim.
sonra ortalama bir işle, hayatında bir kez bile milli piyango oynamamış bir adamın, uyuşturucu da kaçırmayacaksa günün birinde q6'ya binebilme ihtimalini hesaplayan matematikçiyi ben orada götünden sikerim.
o halde hayal kurmak, bu dünyanın en salakça işidir. hayal kurmak ve şükretmek, modernitenin bize sunduğu, sistemin dışına çıkmadan, akıl sağlımızı tam kaybetmeden ama tamamen de sağlıklı bir insan olmamıza imkan vermeden yaşayabilmemizi sağlayan aygıtlardır.
