Uzun süren üzüntülü günler yerini derin bir sessizliğe bıraktı önce senden ayrıldıktan sonra.peşine bir rahatlık bir vurdumduymazlık.hatta dünya umrumda değildi sanki.dostlar haricinde kimsenin nokta kadar değeri yoktu gözümde.yaşıyordum.nefes alıyordum.gülüyordum.hatta kahkahalara boğuluyordum.önceleri gittin diye çok üzüldüm.sonra sevindim.ben bile bilemedim neydim ne oldum.ama hep özledim.ne olduğunu bilmesem de özlediğim şeylerin.dost muhabbetlerinde unuttu artık benim için dediler. ben de öyle bildim.ama bugün bile hala bilmiyorum unutabildim mi.duydum benden sonra biriyle beraber olmuşsun,sonra ayrılmışsın.buna sevinmeli miydim senin açından yoksa üzülmeli miydim benim açımdan bilemedim.bilmediğim çok şey var.ama bildiğim elbette birşey var gözlerini özledim.ama özlemeye de alışıyor insan herşey gibi.dün gece rüyamda gördüm seni uzun süre sonra.yüzüme bile bakmıyordun.bu kadar mı kırgındın ki bana rüyamda bile yüzüme bakmayacak kadar o sessiz vedanda bakmadığın gibi.zamanı geri alabilmek için bir ömür vermek gerekseydi.bir saniye bile düşünmezdim.bir an olsun kollarımın arasından bırakmazdım.şimdi bir iç çekip o yakışmadığını söylediğin sigaramı elime alıyorum.bir arkadaşım benim şevkate ihtiyacım olduğunu söyledi.kimse bilmiyor ki benim sana ihtiyacım var.dediğim gibi özledim.hem de çok özledim..
