Tarih: 23 Nisan 1998. Bütün yurtta büyük bir coşkuyla 23 Nisan kutlamaları yapılıyor. O tarihte henüz 13 yaşında olan küçük çocuk çalıştığı araba tamiri atölyesinden çıkıp evine gitmek üzere yola koyuluyor. Evinin yolunun üstündeki okulun bahçesinde yapılan 23 Nisan kutlamalarını izliyor üstü başı yağ ve kir içinde. Bir süre izledikten sonra önündeki adam arkasındaki bu küçük çocuğu fark edip yankesicilik yaptığı iddiasıyla bir güzel dövüyor ve çocuğun o gün aldığı maaşını da elinden alıyor. Üstü başı yağ içinde olan çocuğun bu defa da yüzü kan içinde evine dönüyor. O 23 Nisan'dan beridir tarihler her 23 Nisan'ı gösterdiği zaman o çocuğun içini bir hüzün kaplar. O çocuk var ya o çocuk, işte o çocuk benim. Ben 23 Nisan'ımı o günden kaybetmişim bir kere. *
