bana o'nu hatırlatan biri. biri diyorum çünkü o, bir. tek. tıpkı o'nun (meryem) yanındayken olduğu gibi hissediyorum bu yazarla konuşurken. kendim gibi, yapmacıksız, özlemciksiz, ve en güzeli de yanlızlığımı unuttuğumu hissediyorum relief'in yanında. tıpkı meryem gibi hissettiriyor bana. meryem'i unutsam derdim ki; o hislerim yeniden yeşeriyor, ama unutmadım, ve ben unutmadıkça relief'in tek yaptığı bana o'nu, meryem'i hatırlatmak olacak.. meryem'den uzak, ve yanlız olduğumu hatırlatmak.. yaşadığımı unutturmak, ölü gibi yaşadığımı hatırlatmak.. varlığı, ruhu, heyecanlarımı paylaşması, ve tabi sanki dünya üzerinde beni anlayan tek sevdiğim o'ymuş gibi hissetmem, işte tüm bunları yeniden yaşıyorum, ve yaşadıkça hatırlıyorum, ölüyorum.. ölüyorum.. yaşamıyorum en azından, hislerim ölü, gülüşüm ölü, ya hormonlarım yitip gitmiş, yada harbiden heyecanı unutmuşum..
özgürlüğü unutmuşum, tutsak kalmışım geçmişimde. şimdi bu relief geliyor ve geleceğimde de hergün bana geçmişi, ve yani tutsaklığı hatırlatmaya azmediyor.. ama yok, benim ailem, benim sorumluluğum var. ve ben tutsak olamam, çünkü ailem var parmaklıkların ardında.. hapsolduğum duygularımın ardında bir yığın sorumlulk var beni bekleyen. unutamam ben onları. evet yaşamayı, özgür olmayı unuttum ama, onları asla unutamam...
meryem'i unutamam.. çıkmam lazım ikliminden. kurtulmam lazım. unutamadığım meryem'i hatırlamamam lazım.. özgür olmam lazım. yaşamam lazım. özgür olmam lazım. yaşamam lazım.. hoşça kalsın meryem'e dair ne varsa. bana onu hatırlatan ne varsa..
özgür olunca, kurtulunca bu tutsaklıktan, nereye gideceğim, ne yapacağım, geceleri neyi hayal edip uyuyacağım, kimlere imrenip kendimden çok kimin gülmesini isteyeceğim, izleyeceğim, gözyaşlarıma ne olacak yada bir daha olacak mı gözümde yaş, kalbim titreyecek mi yeniden, her gece yeniden kime aşık olacağım, bilmiyorum.. bu ölümden, bu tutsaklıktan kurtuluyorum, bildiğim şeylerden kurtuluyrum, bilmediklerime gidiyorum...
