seslenebilmek için yalnız kalmayı beklemezdim. sırf ona sesimi duyurabilmek için saatlerce içip sahile çıkıp haykırmazdım baba diye.simasını fotoğraflarındaki haliyle hatırlamazdım. 8 yaşıma kadar olan şeyleri hatırlamak için uğraşmazdım asla. daha fazla anımız olurdu sonuçta. aşık olurken onun gibi birini arardım, tanırdım sonuçta. baba lafı geçtiğinde içim cız etmezdi. onunla ilgili şeyleri ondan dinlerdim, onunla ilgili konuşulurken , kalbim sızlayarak, pür dikkat dinlemek zorunda kalmazdım öyle bi sarılırdım ki. küçük çocuğun bak karşında; kocaman biri artık diye karşısına dikilirdim öylece; bunun olması bile yeterdi aslında.
