elime bir kağıt ve kalem geçtiğinde ben sadece daireler çiziyorum, asla orijinden eşit uzaklıkta olmayan yarıçapa sahip daireler ve hepsi iç içe geçmiş daireler. bir ağaç, kelebek ya da çiçek çizemiyorum; sadece daireler. bilmeden kendime yanlış bir yerde dönüp durduğumu mu anlatmaya çalışıyorum acaba.
insan yanlız mücadele etmeliymiş aslında, sığınmamalıymış yağmurlu bir havada bir şemsiyenin vaat ettiği kuru dünyasına.
hayatın şuan neresindeyim bilemiyorum, sil baştan başlamak durumundayım, çok geç kaldım bunu da biliyorum. bu geç kalma şekli çalar saatinizi susturup bir yarım saat daha keyif uykusu yaptığınız andaki gibi birşey değil maalesef, bir özür ya da savunma yazısı ile telafisi olmuyor kaybettiğiniz zamanın.
