böyle bir insan türü kesinlikle vardır, hatta ben şahidimdir.
çevremde pek olmasa da içimde mevcuttur.
hiç sevmem çocukları ben.
ay ne o öyle? vıcık vıcık, bıdı bıdı...
bi de çok özenti oluyo çocuklar; komşunun kızı ben ne yapsam aynısını yapıyor mesela.
kardeşim nickine headachedoğan yazacak kadar abarttı olayı.
oha falan oluyorum ben bu küçük insanlara.
hele de ağlıyorlarsa... aman allahım!
aslında çocuğunu,canını ağlatan anneye babaya daha da gıcığım
ama suç yine çocuktadır, her gördüğünü ister ve dediğini yaptırmak için gider ağlar.
demek istediğim şımarık çocuklardan nefret ediyorum; tanıdığım en şımarık çocuk ben olsam da...
hiç mi sevmem çocukları ben peki?
severim.
taş üstünde oturup, gözünü elinden ayırmadan, adını bimediği "amca"ların,"teyze"lerin ayakkabılarını boyayan,
bir köşede önünde tartısıyla bekleyen,
yol kenarında elinde peçete,su poşetleriyle dolaşan,
cismi küçük, yüreği herkesten büyük olan bu "çocuk"ları canımdan çok severim ben.
onları ağlarken görünce sinir olmam, oturup ağlarım hatta onunla.
sinoplu ferit vardı, yüreği benden büyük olanlardan, ayakkabı boyardı. arkadaşı işe ondan on dakika sonra başlamıştı birgün, onu gördüğünde ilk söylediği şuydu yüzünde kocaman bir gülümsemeyle;
"nerde kaldın oğlum, sen gelene kadar ben "tam bir milyon" kazandım ha ha!!"
