Ben burdayım. evet salak sen ordasın!
tamam kabul ediyorum bazen çok saçma konuşuyorum, bazen çok boş susuyorum, bazen çok boş düşünüyorum. iyi ama ben ne istiyorum. vay vay benim halime. saatleri severim. onunla tanıştığım günü hatırlıyorum, onu sevmeye başladığımda saat 20:00'ydi. bir kafede oturmuş kitap okuyordum. o telefonla konuşuyordu; o telefonu kapattı bende kitabı...
sokakları, insanları pek sevmezdim. hep bana acı çektiriyorlardı. bu şehirden nefret ederdim. zaten uzun yürümezdim bu şehirden korkardım, o karşıma çıktığında nefes alamamaktan korkardım.
peki iyi biri değilim. ağzıma ilk gelen şeyi söylerim. senin gibi...
bir ara çok içmiştim senin gibi. ben yalnızdım çocukluğumdan beri, senin gibi...
haber vermek istedim ben çöküyorum. yanlış anlamayın... ya da boşverin istediğinizi anlayın ben çöküyorum.
kurallarım vardı benim, çok değişken kurallarım. bazen çok saçma, bazen çok iyi be abi! neden bazen susuyordum.
ben çok komiğimdir aslında, belli etmiyorum. görecek kişi çok candan birisi olması lazım. kasılmamak lazım. herşeyde kasılmamak.. seksde, konuşurken, gülerken vs.
şimdi yine gülüyorum. kendime bakıyorum bakalım yine ne saçmalayacağım. çok saçma insanım ya ben. herkes çok akıllı, herkes çok düzgün, herkes çok iyi; bir ben tuhafım. bir ben deliyim, bir ben kötüyüm...
neyse ya çok istemiyorum zaten diğer insanlar gibi olmak. onlar beni zaten ne zaman anlayacaklar ki...
korkuyorum çok ağlamaktan, hiç ağlamamış olsamda korkuyorum.
artık onlar rüyalarıma giriyorlar. rüyamda da hiç birşey değişmiyor. yine salaklar, herzamanki gibi salaklar...
dengesiz bir insanım ben. tek ben değil çoğu kişi söylüyor bunu. hiç önemli değil ama ilk defa insanlarla ortak bir payda da birleşiyoruz. çok dengesiz olduğum konusunda da çok doğru söylüyorlar. şu an olduğu gibi, yazmaktan sıkıldım ve yarıda kesiyorum yazımı...
