sahip olmayı çok istediğim hayvandır. evimiz müstakil olduğu halde annemin izin vemediği için sahip olamadığım hayvandır.
bir gün uzak memleketlerden arkadaşlarım ziyaretime geldiklerinde aldım bunları gezmeye çıkardım, yürüyoruz, bi cafede oturan genç bir ailenin yanında masum masum oturan bir köpekçik görüyorum "aaaayy sevebilirmiyim" derken zaten hayvancığı bağrıma basmıştım. arkadaşlar yokluğumu 100 metre sonra farketmiş beni aramaya koyulmuşlardı. bi çocuğuda yolda tutsak edip bi 15 dakika köpeği sevdiğimi bilirim. hatta yolun kenarında oturmuş bir grubun yine köpeklerini severken yollarını kaybettiklerini iki saattir yeni taşındıkları evlerini bulamadıklarını anlattılar, bayada uzaklaşmışlar garipler, tarif ettim gençlere sevindiler.
köpeklerde sevildiklerini anlıyorlar aslında size doğru yöneliyorlar sevdirmeye çalışıyorlar kendilerini, hiç tanımadığım birinin sibirya kurdunun durup duruken patilerini üstüme attp beni sev beni sev diye yüzüme baktığını bilirim. sahibi bile şaşırmıştı. seviyorum lan hayvanları insanlardan daha çok hem de.
