insan inandıkça yaşar. Ailesine güvenir, inanır önce. Korktuğunda "babama söylerim bak" der.
Zamanla kendine güvenmeyi, inanmayı öğrenir, kendi başına ilk deliliklerini yaşar, ilk kez aşık olur, ilk kez sevişir. Çok inandığı ailesinin elinden uçaaar gider.
insanı var eden sadece ve sadece inandığı şeylerdir. Birinin kendisini sevdiğine, aşık olduğuna inanır ve yıkılır terk edildiğinde.
Hayat da böyledir, büyüdükçe inandığımız her şeyi kaybetmeyi de öğreniriz. Öğrendikçe inanmaktan vazgeçeriz, vazgeçtikçe de kırılan umutlarımız, yıkılan hayallerimiz "koca bir yalan" oluverir.
"Tanrım, sana küfrediyorum! Haydi yak beni!" dediğimizde "gördün mü, yok işte senin tanrın" lafı takiptedir. Büyüdükçe, yüceldiğimizi sanıp, yarattığımız kirliliğe tecrübe ve zeka deriz.
Ne kaybettirir ki, her inandığımız şey gibi ona da inanmak. Varsın olsun bir cennet, huriler de olsun, buz gibi sular da olsun, her türlü meyve olsun, her türlü zevk olsun.
Bir cehennem olsun, birilerine yaptığımız görecesiz kötülüklerin cezasını çektiğimiz. Yanalım varsın, acı çekelim, acı çekeceğimize inanarak yaşayalım, n'olur?
Öldükten sonra toprak altında hissiz, nefessiz, kimsesiz olduğumuzu düşünmekten daha mı kötüdür, öldükten sonra sevdiğimiz birinin güzel yüzünü görmeyi, görebilmeyi düşünmek?
