yıllardır "bu kalabalık şehir beni boğuyor,metropol hayatı yordu beni,nefes alamıyorum.yediğimiz domates şöyle hormonlu,yeşil görmeye hasret kaldım" diye sızlanarak yakınlarının başının etini yiyen ve her şeyden elini eteğini çekip sakin bir kasabaya yerleşme hayali kuran 32 yaşındaki N.K. gerçekten de dediğini yapıp istifa ettikten sonra sakin bir kasabaya yerleşmesinin 2. ayında arkadaşlarının "hahaaa noldu,biz demiştik de inanmamıştın" gibi tepkilerinden zerre çekinmeden çok sıkıldığını ve şehir hayatını özlediğini, ve kasabanın kısıtlı imkanlarından gına geldiğini itiraf etti.
yaptığı açıklamalarda " hayır yani ben kasaba hayatını böyle hayal etmemiştimki, filmlerde gördüğümüz gibi sempatik bir hayat sanıyordum ama değilmiş yahu,bir kere herkes yaşlı burda,esnafla balıkçıyla çiftçiyle teyzelerle muhabbet de bir yere kadar yani,hoş gerçi onlarda sanıldığı gibi öyle ekstra sevimli falan değiller yani,baya bildiğin bezginler.zaten bakkal manav yerine de bim,şok falan var burda.genç insana hasret kaldım. bir starbucks bile yok mesela,internet doğru düzgün bulunmuyor hiç biryerde, sinema desen hala 3 ay öncesinin filmleri oynuyor.sergiymiş festivalmiş falan direk yalan zaten" dedi.
tekrar şehre dönmek istediğini ama bazı çekinceleri olduğunu da şu sözlerle belirtti : "aslında evimin yeri de kirası da iyiydi,şimdi tekrardan öyle bir ev bulmak zor.istifa ettiğim işyerime de dönmeye yüzüm yok,giderken "siz burda çürüyün, ben taptaze bir hayata başlıyorum" gibi laflar etmiştim, napıcam bilmiyorum ama başlicaz artık bir yerden"
