Parça parça kaybediyorum kendimi ve seni. Bir bilinmezlikte yitip gidiyorsun. Hangi yıldıza bakıyorsun? Bizimkiler yok oldu. Göremiyorum onları. O kadar muhtacım ki sana , bir ses sadece , yalnızca o cılız sesi duyabilmek için tüm benliğimi feda edebilirim.
Davan var. Davamız var. Peki bu dava yüreğimizin bu denli yanmasını gerektiriyor mu? Devrim mutlulukları vaat ederdi hani? Neden ben mutsuzum? Neden kalbimin parçalara ayırılmasına engel olamıyorum? Nerede bizim güneşli günlerimiz.. hani neredeler?
Devrim , dava , doğrular , yanlışlar , düzen , sistem... hepsinin canı cehenneme !
Ben yalnızca seni istiyorum !
