merhaba anne, nasılsın? sesim net geliyor mu? sanırım bu aralar sigarayı biraz fazla kaçırdım, o yüzden boğuktur sesim. ya da duymasan ne farkeder ki? hissetmiyor musun neticede, bendeki de soru yani.
çok özlüyorum anne, senin yanında olduğum, kollarınla sardığın günleri çok özlüyorum. bir zamanlar çok dinlediğim o şarkıda ki gibi anne, çocuktum, kırılgandım ben. bir tek senin görebildiğin o varlığımı da yok ediyorum diye korkuyordum. ki çoğu zaman yaptım da bunu. hiç acımadım kendime, sana. ben büyüdükçe varlığım da kırılganlığını yitirdi. sebep ne ben, ne sen, ne bir başkası oldu. kimse suçlu olmadığı halde herkes suçluymuş gibi davrandım.
büyüdüm, ellerimde büyüdü anne. daha çok sarılabildim sana. artık ben senin koynuna değil, sen benim koynuma yaslıyordun başını. sonra bir anda, ne olduysa o an da..
benden başkalarını seversin diye korktum. sırf bu kıskançlığım yüzünden kız kardeşimi öldürmeye kalkmamış mıydım zaten? ama küçüktüm o zamanlar, sayılmaz. *
hep zaman geçti anne, dur diyemedik. demek istemedik. çünkü durmayacağını da biliyorduk.
zaman geçti, büyüdük, birlikte büyüdük. tıpkı o şarkıdaki gibi, zaman geçer büyürüz.
her şey bir yana da annem, çok özlüyorum gerçekten. hani diyorum eskisi gibi olsa, yine söz söylesen her şeyime. beni dinlemeden yargılasan, kısacası karışsan bana. ''içme o sigarayı!'' diye bağırsan. masaya oturup dağınık saçım başım, üstüme 3 beden büyük hırkamla yazdığım yazılarımı benden gizli okusan. ''hakan seni sevmiyor'' lafında haklıydım diye yüzüme çarpsan. ama ben hala onu sevsem. özlüyorum annem.
bir sigara yakayım şimdi.
kahvem içmemi istemediğin gibi.
saçım başım hala dağınık.
ama ben. özlüyorum.
