insan ahlaksızlık yapar, suç işler. ama bir insan, diğer insana tecavüz ettikten sonra onu testere ile lime lime doğrayıp köpeklere yediremez. bir insan tadını merak ettiği için insan öldürüp, onu tadamaz. bunu yapan insan olamaz. olsa olsa akıl ve/veya ruh hastasıdır, insan değildir aslında. bu gibi mahlukatın yeride hapishane değil tımarhanedir.
idam cezasının geri gelmesini isteyenlerin çoğu, olaya hakkaniyet çerçevesinden bakılması gerektiğini savunur ve hak edene bu cezayı vermenin en adil yol olduğunu düşünürler.
bu noktada şu ayrıntıya dikkat kesilelim; adil karar vermesi gereken, adalet sağlayıcı hepi topu etten kemikten, sen ben gibi insandır. ve yargıcın da yanılma payı ve hakkı vardır.
ilkin olaya ölüm kararının adil bir şekilde verildiğini düşünelim. bu ölüm kararı haklı bir infaza dönüşsün ve hak yerini bulsun. ama şu unutulmamalıdır ki, haklı bir infaza konu olan ölüm kararı, haksız bir infazın habercisidir. yani öldürülmemesi gereken masum bir kişi yanlış bir karar sebebiyle öldürülebilir.
bu minvalde, sadece bir masum insanın haksız yere öldürülmüş olması ihtimali bile, idam cezasının gelmemesi için yeterli bir sebeptir.
ikinci olarak, ölene değin hapis yatması gereken bir suçluyu öldürülerek ona mükafat verildiği kanaatindeyim. insanın özgürlüğünü hem de ölene kadar kısıtlamak, tecrit etmek, ona verilebilecek en büyük cezadır. ölümse bu cezayı çok çok hafifletir. insan içinde olmayan, insanlarla beraber olmayan, dört duvar arasında, hiçbir seçim hakkın olmadan nefes almak, yaşamak değil ancak çile ve cefa çekmek demektir. insanı, insansızlaştırmak ona, insana, insan olana verilebilecek en ağır cezadır..
