lanetli bir gündür, askeri darbeyle birlikte yaşananlar, insanlık suçları, ölümler, kısıtlamalar, bağımlı ekonomi v.b. v.b., bu şahsi görüşümü anlatan kısa cümleden sonra asıl mevzuya gelmek isterim.
efenim o gün annem ve babam yılda sadece bir kere hatta birkaç yılda bir kere yaşadıkları küçük kasabadan çıkmalarına bir örnek olabilecek fuar gezisine hazırlanmaktadırlar.(izmir enternasyonal fuarı) zaten bütün günleri ve geceleri birbirinin aynısı olan bu insanlar için bu gezinin anlam ve önemini belitmeme gerek yok. en güzel giysiler giyinilir, aylardır denkleştirilen paralar cüzdana özenle koyulur ve bir saat yürüyerek ulaşılacak karayoluna doğru yola çıkılır.
yolda gayet neşeli, umutlu, heyecanlı adımlarla ilerlenir veeee ilk araca ulaşılabilecek noktaya gelindiğinde askerler, panzerlerle karşılaşılır. anlaşılır ki o gün o fuara gidilemiyecektir, kuğulara binilemeyecek, dönme dolabın izmir manzarasına ulaşılamayacaktır.
şimdi annem ile sohbeti geçince şöyle diyor;
fuara gidemediğime o kadar üzülmüştüm ki ne darbe, ne askerler, ne ülke hiç bir şey umrunda olmamıştı, aradan gecen on yıllara rağmen ne zaman konusu geçse ben yitirelenlerden çok o fuarın göz alıcı ışıklarını düşünür, üzülürüm..
yani o lanetli gün bizim umutlarımıza, sevinçlerimize, inançlarımıza, yaşam azmi ve paylaşma gayemize hem evrensel hem de günlük bireysel yaşamımızda bent vurmuş, kara çalmış olandır.
