Çokça karşılaştığımız ancak çok fazla dile getirmediğimiz bir konuya değinmek isterim yüksek müsadenizle azizim. Konu başlığım ise nedense bazı sıfatların söyleyen kişilere göre değişiklik göstermesidir.
Çok insan tanıdım bu yaşıma kadar. Sıfatlarıyla anmam gerekirse sağcı, solcu, orta yolcu, cumhuriyetçi, bölücü, emperyalist, liberal, bakkal amca, sütçü nuri vs. vs. hepsinin bir başkası hakkındaki konuşmasında az önce benim de yaptığım gibi bir sıfat kullanımı vardı. Bakkal amca manav amcaya komünist akif derdi; manav amca, bakkal amcaya ise faşo bilal. Anlamlarını öğrendiğim zaman kanım donmuştu. Bana bu kadar iyi görünen insanlar meğersem bu ülkenin dinamiklerine dinamit dizmektelermiş. (Önümüzdeki üç kelimenin başı "di" ile başlamayacaktır. bkz: bundan önceki 11,12, ve 13. kelimeler.) araştırdım taraştırdım azizim. Ve şunu gördüm:
Not : (Bundan sonrası ciddi)
Faşistlik kelimesi italyan kökenli bir kelime italyanca yazılışını tam olarak bilmiyorum ama italyan milliyetçesi demekmiş. Günlük kullanımda ise zorba, despot (ikisi aynı anlam mı bilmiyorum), ülkücülerin hepsi (istisnasız) anlamlarına denk geliyor. Nedense şunu anlayamadım. Deniz gezmiş ve mahir çayan Türk polisi ve/veya askeriyle çatışırken/dövüşürken/devrim mücadelesi yaparken yaptığı faşistlik olmadı mı? Veya kürtler milliyetçilik yapınca devrimci, türkler yapınca faşistlik olmadı mı? Neden hep kendi bakış açımızla insanlara sıfatlar verdik. Neden objektif olamadık. Neden çocukken verdiğimiz sıfatlar yerine, anlamı her boka kayan sıfatlar kullanmaya başladık.
Oysa ki Bakkal Amca çok daha güzeldi.
Özet : Kürt milliyetçilik yapınca devrimcilik, türk milliyetçilik yapınca faşistlik oluyor. Ne dünya be.
edit: yanlış anlaşılmalara mahal vermemek için. Tabiki deniz gezmiş faşistlik yapmadı. Oradaki çatışma kelimesinedir ithafım.
