annem ile babam ben yedi yaşındayken ayrıldı. babam, her gece gelip bizi* döverdi. annem korkudan ayrılamıyordu babamdan ve sadece annem çalışıyordu. annemin maaşını ise babam alır, karıyla, kumarla, içkiyle yer bizse evde ağzımıza bir lokma girmeden yatar uyurduk. gasp, hırsızlık ve bilimum pislikten babam hapse girdiğinde ben 4 yaşındaydım. 3 sene sonra ise ancak annem babamın oradan bir şey yapamayacağını bilerek ondan boşandı. dönüp bakınca, sünnet düğünümde bana takılan paraları bile beni döverek zorla alan bir baba... ondan ayrıldıktan sonra bile, onun bize bıraktığı borçlarla hayatını sürdüren bir kadın ve iki çocuk... hazır çorba alıp 3 tabağı doldurup başka bir şey yemediğimiz günler gelmişti. borçları yüzünden evimize haciz gelmiş, kirayı ödeyemediğimizden evden atılmış, makarna, çorba ve ekmekten başka boğazına bir şey girmeyen bir aile olmuştuk. birbirimize daha çok kenetlendik o günlerde, annem geceleri ağlar ben ise küçücük çocuk ona sarılırdım 'ağlama' diye. bugünlerden hiçbir zaman pişman olmadım. eğer bugünler olmasaydı ben ne ailemin değerini anlardım, ne de erken olgunlaşan bir birey olurdum.
neyse itirafıma gelecek olursak. babasız büyüdüm ben, bu sebeplerden dolayı babama hiç içimden gelerek 'baba' diyemedim. hep bize kötülük yapan başka bir adammış gibi gördüm onu.
bu sebepten dolayı bir filmde olsun, dışarda olsun bir baba ile oğul yakınlaşması gördüğümde gözlerim dolar. çünkü ne hastalandığımda başımda bekleyen ne eve geldiğinde bana bir çikolata olsun alan gerçek bir 'baba'm olmadı.
